Cztery świece - Paulo Coehlo ........na kolejne dni Adwentu......

Cztery świece ... Cztery świece płonęły powoli. Było tak cicho, że słychać było jak ze sobą rozmawiają..... Pierwsza rzekła: - Ja jestem Pokój! Jednak nikt nie troszczy się o to, abym płonęła. Dlatego odchodzę. Płomień stawał się coraz mniejszy, aż w końcu zupełnie zgasł... Druga rzekła: - Ja jestem Wiara! Najmniej z nas wszystkich czuję się potrzebna, dlatego nie widzę sensu dłużej płonąć. Gdy skończyła mówić, lekki podmuch wiatru zgasił płomień... Trzecia ze świec zwróciła się ku nim i ze smutkiem rzekła: - Ja jestem Miłość! Nie mam siły dłużej świecić. Ludzie odsunęli mnie na bok, nie rozumiejąc mojego znaczenia. Zapominają kochać nawet tych, którzy są im najbliżsi. I nie czekając ani chwili zgasła... Nagle dziecko otworzyło drzwi i zobaczyło, że trzy świece przestały płonąć. - Dlaczego zgasłyście? Świece powinny płonąć aż do końca. To powiedziawszy dziecko rozpłakało się. Wtedy odezwała się czwarta świeca: - Nie smuć się. Dopóki ja płonę, od mojego płomienia możemy zapalić pozostałe świece. Ja jestem Nadzieja! Z błyszczącymi od łez oczyma, dziecko wzięło w dłoń świecę Nadziei i od jej płomienia zapaliło pozostałe świece. Niech nigdy w naszych sercach nie gaśnie Nadzieja i każdy z nas jak to dziecko, niech będzie narzędziem, gotowym swoją Nadzieją zawsze rozpalić Wiarę, Pokój i Miłość.                                                                      Paulo Coelho  ___________________________________________ tekst zaczerpnięty ze strony  zdjęcie ze strony

Niech Nadzieja nas nigdy nie opuszcza....a szczególnie w tych dniach, gdy jak co roku czekamy na jej narodzenie....