Shirley MacLaine w znakomitym, zabawnym, a zarazem romantycznym duecie z Jackiem Lemmonem, czyli "Garsoniera".

źródło

              Wczoraj dzięki TVP Kultura z ogromną przyjemnością powtórzyłam sobie dawno, dawno temu oglądany film Billy'ego Wildera z 1960 roku czyli czarno-białą "Garsonierę". I stwierdziłam, że ten klasyk dzisiejszego  gatunku komedii romantycznej nigdy się nie zestarzeje i za każdym razem potrafi wciągnąć nie tylko swą komediową fabułą z dodatkiem nuty romantycznej, ale również znakomitą grą pary aktorów wcielających się w  role  głównych bohaterów. Intryga jaka się nam przewija przed oczami wydaje się niezbyt skomplikowana a jednak wątek wędrującego wśród pracowników pewnej dużej firmy kluczyka potrafi widza pobudzić do salw śmiechu. Kluczyk ten jak czarodziejska różdżka sprawia, że nasz bohater ma mnóstwo przyjaciół wśród męskiej załogi a  jego właściciel dotąd nie dostrzegany przez swego szefa nagle awansuje na wyższe stanowiska. Jednak, gdy w grę wchodzi uczucie wszystko to  przestaje być zabawne a staje się nawet tragikomiczne. Ale jak w dobrej komedii romantycznej wszystko się dobrze kończy i grający   sympatycznie ciapowatego bohatera intrygi - znakomity w tej roli -  Jack Lemmon zdobywa serce obiektu swych westchnień czyli uwikłanej w romans z ich wspólnym szefem windziarki, którą zagrała równie znakomita w tej roli a moja ulubienica, pełna dziewczęcego uroku Shirley MacLaine.

Duet Lemmon MacLaine wart jest tych dwu godzin, jakie trzeba na obejrzenie filmu przeznaczyć. Jestem o tym całkowicie przekonana.

A przy okazji można zauważyć jak daleko tym dzisiejszym, ckliwym, komediom romantycznym przeładowanym treścią, mnóstwem postaci i niezwykle hałaśliwym a przede wszystkim mało subtelnym / oczywiście nie wszystkim / do takiej klasyki.