"Nocny pociąg do Lizbony" - o filmie.....

                  Już kiedyś zwróciłam uwagę na książkę "Nocny pociąg do Lizbony" Pascala Merciera. Nawet może pokazywałam ją na blogu, a przyciągnęła mnie do niej głównie tytułowa Lizbona, którą kiedyś chciałabym koniecznie zobaczyć. Ale dopiero post guciamal świetnie przybliżający jej fabułę sprawił, że wzbudziła we mnie większe zainteresowanie. I chociaż w komentarzu napisałam, że chętnie oglądnęłabym film o którym Gosia wspomniała, ze względu na to, że główną rolę gra w nim Jeremy Irons, a który powstał na jej motywach, a książki raczej nie przeczytam, bo jak dla mnie jest zbyt filozoficzna, to jednak po obejrzeniu wczoraj filmu zmieniłam całkowicie zdanie. 
          W poście swym Gosia szczególną wagę przyłożyła do wątku psychologiczno-filozoficznego książki, do próby odbycia przez Gregoriusa, głównego bohatera powieści, pod wpływem treści zdobytej przypadkowo  książki portugalskiego lekarza, podróży w głąb samego siebie, by być może coś zmienić w swym dotychczasowym uporządkowanym, ale nudnym życiu. Skomentowała również film i jak zwykle okazało się, że film nie jest wiernym oddaniem nie tylko fabuły, ale może nawet przesłania zawartego w książce. 
    

źródło

       Zachęcona przez Gosię i mając szybką możliwość oglądnięcia filmu przysiadłam wczoraj obierając porzeczkę przy komputerze i dzisiaj mogę podzielić się moimi wrażeniam.
Fabuła filmu dzieje się w dwu płaszczyznach czasowych a teraźniejszość przeplata się z przeszłością i toczy się głównie w niezwykłym klimacie starej Lizbony, po której wędrujemy wraz z Gregoriusem, który nagle pod wpływem impulsu wsiadł do nocnego pociągu z Berna do Lizbony z niewielką, przypadkowo zdobytą, książeczką. Pod wpływem treści w niej zawartej pięćdziesięcioletni nauczyciel  historii postanawia podążyć  śladem jej autora, który do niego niezwykle silnie przemówił w swoistym  filozoficznym potraktowaniu obecności człowieka na ziemi.
W teraźniejszości razem z Gregoriusem poznajemy wszystkich, którzy znali autora książki i słuchamy wspomnień, które dotyczą głównie lat 70-tych w Portugalii, gdy przygotowywana był tak zwana rewolucja goździków mająca obalić dyktaturę Marcelo Caetano,  następcę wieloletniego dyktatora Antonia Salazara. A z przeszłości wyłaniają nam się młodzi rewolucjoniści i to co ich łączy a co dzieli.
           Film jest utrzymanym w klimacie nostalgicznym wielowątkowym obrazem, a wśród tych wątków, które przewijają się przed oczami widza przebija poruszająca historia rewolucyjna, na której tle snuta jest opowieść o przyjaźni, miłości i zazdrości, która niszczy tę przyjaźń i odmienia całkowicie życie trojga młodych ludzi. Ale nie jest  pozbawiony również scen ukazujących brutalność dyktatury.
          Gregorius, który przeżył swoje życie w państwie, które nigdy nie doświadczało zawirowań politycznych żegnając się z poznaną Marianą porównuje swoje życie do życia Amadeu, który treścią swej książki zainspirował jego podróż w głąb samego siebie, i jego przyjaciela oraz ukochanej dziewczyny zazdroszcząc im tego, że nawet jeżeli ich pełne witalności i intensywności życie ich w końcu złamało, jak uważa Mariana,  to jednak było to życie pełną piersią, gdy jego nudną egzystencją. Ale co postanowi: czy wróci do swego życia czy też je zmieni możemy sobie tylko sami dopowiedzieć w zależności od tego jakie zakończenie lubimy.

             Gosia  w swym poście dała do zrozumienia, że fabuła filmu dość znacznie odbiega od książkowej, oczywiście wiadomo, że w filmie zazwyczaj ginie głębia fabuły książkowej a tu również zakończenie jest inne więc to dodatkowo przemawia za tym, bym jednak książkę przeczytała.

 A sam film, który obejrzałam z wielką przyjemnością, i który pobudza do refleksji polecam. Irons, jak zwykle mnie nie zawiódł.