Czwartek z poezją Anny Achmatowej.........

Portret Achmatowej, namalowany w 1922 roku przez 

Kuźmę Pietrowa-Wodkina

           Dzisiaj jest 49 rocznica śmierci wielkiej poetki rosyjskiej a jednej z najwybitniejszych poetek XX-go wieku Anny Achmatowej. 

Jak podaje Wikipedia :  "Jej twórczość to zarówno refleksyjne, subtelne liryki, jak i uniwersalne, z genialną strukturą wewnętrzną poematy w rodzaju Requiem (1935–40), mistrzowskiej tragedii o terrorze stalinowskim. Pisała utwory różnorodne tematycznie, jak Czas i pamięć, Los artystki, czy Trauma lat życia i tworzenia w cieniu stalinizmu. Jest też autorką prac historycznych o Puszkinie oraz wspomnień o Aleksandrze Błoku i Amadeo Modiglianim. Z niewielkimi przerwami władze radzieckie ledwo ją tolerowały, przez długie okresy zakazywano publikowania jej poezji, a w 1946 roku stała się ofiarą bezpardonowej polityczno-ideowej nagonki ze strony partii, która doprowadziła do powtórnego zakazu publikacji i wystąpień publicznych. Po śmierci Stalina, wraz z nastaniem tzw. odwilży, stopniowo przywracana do życia publicznego i świadomości społeczeństwa ZSRR".

      Z  okazji tej rocznicy przypomnę jeden z jej pięknych, lirycznych  wierszy, który napisała w 1912 roku :
  

Żyć nauczyłam się prosto i mądrze... 

Żyć nauczyłam się prosto i mądrze,

Patrzeć na niebo, modlić się do Boga
I długo, długo chodzić o wieczorze,
By niepotrzebna ustąpiła trwoga.
 
Kiedy w wąwozie łopuch drży na wietrze,
Dygoce jarzębina drobnym ciałem,
Układam wtedy swe wesołe wiersze
O życiu płonnym - płonnym i wspaniałym.
 
Do domu wracam. Liże moje dłonie
Puszysty kocur, sierść przymilnie zjeża.
W tartaku za jeziorem zorzą płonie
Ze świeżych belek ustawiona wieża.
 
Jedynie z rzadka rozdzierając ciszę,
Bocian na dachu wrzaśnie czy zapłacze.
I zdaje się, że nawet nie usłyszę
Jeżeli ty do drzwi mych zakołaczesz. 




Ten post zainspirowany został również niezwykłym w treści i klimacie  tekstem Elżbiety Isakowicz o Annie Achmatowej  na FB, który szczerze polecam.


____________________________________

wiersz w tłumaczeniu Wiktora Woroszylskiego zaczerpnęłam ze strony 

źródło zdjęcia