piątek, 8 listopada 2013

Byli i będą - Maria Rodziewiczówna


Świat książki - Warszawa 2012 r.
    Kazimierz Czachowski, w swej książce " Maria Rodziewiczówna na tle swoich powieści" z 1935 roku tak napisał o "Byli i będą" :
"Poznajemy różne środowiska : arystokrację w stolicy, za granicą i na wsi w Królestwie, uczącą się w Warszawie młodzież z różnych sfer, rozbitków na bruku miejskim,zwłaszcza zaś ziemiaństwo kresowe, uparcie utrzymujące swe placówki narodowego stanu posiadania, które raz stracone, nie byłyby już do odkupienia(...), oraz zagrodową szlachtę krośniańską, prześladowaną nie tylko za patriotyzm, ale i za religię, gwałtem zmuszaną do prawosławia".

   W odległej już przeszłości byłam wielką fanką powieści Marii Rodziewiczówny. Do dzisiaj mam w swojej bilioteczce kilka jej książek a między nimi ukochanego i wielokrotnie czytanego "Dewajtisa". Toteż jak zobaczyłam w Kuferku Książkówki powieść Marii Rodziewiczówny "Byli i będą", biorąc dział w rozdaniu,  wybrałam ją właśnie i udało się. Książka przyciągnęła mój  wzrok również  swą niebanalną okładką, na której umieszczono fragment Pikiety powstańczej  Maksymiliana Gierymskiego. Powstaniec na koniu to wyraźny sygnał, że w  treści książki będzie odniesienie do powstania styczniowego. I tak faktycznie jest, gdyż  akcja książki głównie toczy się na Litwie po 1863 roku, chociaż również w Warszawie, gdzie przebywający, a pozbawieni swej ziemi, kresowiacy  marzą tylko o powrocie w swoje rodzinne strony, gdy lojalna wobec zaborcy arystokracja nie gardząc przejmowaniem w zarząd zarekwirowanych majątków ziemskich prowadzi wystawny tryb życia i bawi się doskonale.
       Upadek powstania styczniowego sprawił, że Polacy mieszkający na Litwie ponieśli ogromne straty nie tylko osobowe, materialne, ale i moralne, gdyż część społeczności polskiej uległa rusyfikacji  przechodząc na prawosławie co zdegradowało ich społecznie w oczach patriotów polskich. Ci, którzy przetrwali próbują wszelkimi sposobami  utrzymać ziemię, która  pozostała w ich rękach, a przy tym wspomagać się wzajem, ale również  dbać o odradzanie się ducha patriotycznego. Wydatnym przykładem takiego postępowania jest matka powstańca Stefana Hrehorowicza, którego majątek  w Kozarach  został po jego śmierci zarekwirowany przez zaborcę, gdy opuściła go wdowa po nim z synem. Starsza Pani Hrehorowiczowa po przeniesieniu się do dworu w Grelach, jedynego majątku, który jej pozostał  staje się ostoją nie tylko dla swych wnuków, których rodzice zostali zesłani na Sybir, ale  i dla będących w potrzebie sąsiadów. Z ogromnym trudem udaje jej się utrzymać tę ziemię dla jedynego syna Stefana, który wychowywany w Warszawie przez matkę i jej ojca na panicza długo nie wie czyim jest synem,  i nie utrzymuje żadnych kontaktów z babką. W jego życiu następuje diametralna zmiana dopiero wówczas, gdy dowiaduje się kim był jego ojciec, a to doprowadza do zerwania z rodziną matki i zbliżenia się do babki.
      Wątek rodziny Herhorowiczów to jeden z wielu, jakie w książce Rodziewiczówny "Byli i będą" się pojawiają. Książka jest bowiem wielowątkowa,  a co za tym idzie i bohaterów ma wielu i z różnych klas społecznych się wywodzących.  A każda postać jest barwna i ciekawie oraz  dogłębnie nakreślona na tle warunków życia na kresach,  na wsi czy też w mieście a przy tym mocno osadzona w fabule książki jak choćby żebraczka, od przybycia której do krośniańskiego zaścianka zaczyna się akcja książki.
      Powstanie z 1863 roku, ruchawka,  jak w książce jest ono określane przez niezbyt mu przychylnych a wręcz nawet przeciwnych, jednych pozbawiło wszystkiego a innych wzbogaciło.  Do tych drugich należał mieszczanin Bohuszewicz, który jednak swą lojalność dla zaborcy przypłacił życiem żony, zgwałconej przez jenisiejców.  Bohuszewicz  mszcząc się sprowadza nieszczęście na  zaścianek krośniański, który w odwecie zostaje spalony, a szlachta w nim mieszkająca wywieziona na Sybir. Ratuje się z tej represji tylko cztery osoby w tym dwójka narzeczonych, Marcelka i Wiktor, którzy po latach ukrywania się w lesie pozostawiają w Grelach swego syna i uciekają do Królewca, skąd wracają po latach z córką i pod przybranym  nazwiskiem osiadając w miasteczku. Historia tych dwojga i ich dzieci to smutny  i  wzruszający wątek w "Byli i będą", który jednak  ku mojemu zadowoleniu dobrze się kończy.
      Jak to w książkach  Rodziewiczównej bywa, mamy i w "Byli i będą" różne odmiany miłości, ale  na pierwszym miejscu jak zawsze jest miłość do ziemi ojczystej. Umierający dziadek Wiktora przekazując mu ostatnią swą wolę tak mówił do wnuka : 

"- No to jakby i wszystko. Dobro i wszystko, co jest, twoje. Trzymaj w garści i pilnuj, ano się w dostatku nie kochaj. Jedno zdechnie, drugie się spali, nie trza się o to turbować. Ale ziemi to nie puść, pazurami, zębami dzierż. Ziemia się nazywa grunt, w niej wszelkie korzenie tkwią, i trawy , i drzewa, i człowieka. Puścisz ziemię, będzie cię wiatr nosił po świecie, suchą łomakę!. A uchowasz ziemię - to choćby cię sto razy od niej oderwali, to wrócisz i zakorzenisz się znowu.
 Oj, święte słowa, święte! - rzekła przeciągle jedna z kobiet.
- A niby to rozumiecie. Jakże, o jakiej ja ziemi to gadam?
- O jakże, o naszej.
- Co to? Naszej?
- Ot, o tych zagonkach, co je od wieku trzymamy.
- Durne wy. Nasze i pod Krakowem, i pod Smoleńskiem. Oj zgłupiał naród, zgłupiał. Bodajby was znowu do szkoły nie wzięli, byście sobie przypomnieli! "

      Rodziewiczówna w swej powieści pisze również o wielkim  przywiązaniu chłopów kresowych do swej wiary, której bronią oni wszelkimi sposobami ponosząc nawet ogromny trud kar finansowych, rujnujących ich gospodarstwa, za nieuleganie naciskom ze strony zaborcy.

     Lubiłam książki Marii Rodziewiczówny za klimat jaki w nich tworzyła. Na ten klimat miał istotny wpływ sposób w jaki pisarka ukazywała między innymi budzenie się uczuć pomiędzy bohaterami w swych powieściach. I w tej jest podobnie, gdyż książka, mimo iż nie ma nic wspólnego z romansem wątków romansowych ma aż cztery, a nawet przez moment pięć, gdy weźmie się również pod uwagę płomienny związek młodego Herhorowicza ze starszą od siebie żoną kuzyna. Sporo miejsca w powieści zajmują sprawy miłości, która łączy młodych nie bacząc na komplikacje wynikające z podziałów społecznych. A są to komplikacje poważne, gdyż jak mają spojrzeć rodzice na miłość swych dzieci do potomków ludzi, którzy ulegli degeneracji społecznej trzymając stronę zaborcy, albo oszukali swych sąsiadów. Te uczucia to jednak pozytywna strona tych związków, gdyż pozwalają  na odradzanie się w młodym pokoleniu polskiego ducha.

    Mogłabym tak pisać i pisać, gdyż "Byli i będą", mimo iż nie są objętościowo obszerną książką,  są jak powieść rzeka. Tyle w niej wartko toczących się wątków, które są ściśle ze sobą powiązane podobnie  jak i  losy jej bohaterów, które się przeplatają i łączą.
Z ogromną przyjemnością powróciłam do prozy Marii Rodziewiczówny i z rozrzewnieniem zagłębiłam się w losy bohaterów jej powieści współczując im i ciesząc się gdy się okazało, że ich losy  mimo różnych przeciwności znajdują szczęśliwe rozwiązanie. Odnalazłam w książce wszystko to co kiedyś sprawiało, że czytałam jej  powieści z ogromną przyjemnością chłonąc słowo i obrazy jakie w nich stworzyła chociaż to co pisała dzisiaj wydawać się być może  przygnębiającym, gdyż sporo w tym smutku i udręczenia wynikającego z sytuacji polityczno społecznej.
     Maria Rodziewiczówna urodzona w lutym 1863 roku, już po zesłaniu jej rodziców na Sybir, z którego powrócili gdy miała 8 lat sama doświadczyła losu jaki stał się udziałem wielu innych rodzin powstańców.  W "Byli i będą", które napisała w 1908 roku zawarła więc sporo z  doświadczeń własnej rodziny, która podobnie jak mąż córki Herhorowiczowej  po powrocie z Syberii osiadła w Warszawie, gdzie żyła w biedzie do czasu, gdy ojciec został administratorem majątku ziemskiego a z czasem odziedziczył majątek Hruszowa po swym bezdzietnym bracie. Maria po śmierci ojca przejęła zarząd nad majątkiem i zarządzała nim do wybuchu wojny. Żyjąc sama na kresach poznała doskonale realia społeczne i kulturowe tych ziem co pozwoliło jej  wiernie  oddać je w powieści, w której stworzyła społeczną i kulturową panoramę kresów w drugiej połowie XIX wieku.

Dla tych, którzy  nie znają języka rosyjskiego pewne trudności może sprawiać sporo nazewnictwa zaczerpniętego z tego języka, którym przeplatana jest   mowa części bohaterów książki,  ale przypisy u dołu stron pozwalają  bez  problemu zrozumieć te pojęcia a książkę czyta się szybko, gdyż jej intrygująca  fabuła sprawia, że trudno się od niej oderwać.Przynajmniej ze mną tak właśnie było.


______________________________________

Książkę przeczytałam w ramach wyzwań : Trójka e-pik, Polacy nie gęsi..., Pod hasłem, Alfabet Rodziewiczówny

35 komentarzy:

  1. Szczerze mówiąc nazwisko autorki znam tyle ze słyszenia, ale, ale nie tracę nadziei, że będzie mi dane poznać jej twórczość osobiście :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dla młodego pokolenia Maria Rodziewiczówna to nieznane nazwisko i wcale mnie to nie dziwi. Pewno gdybym była w Waszym wieku też, by tak było.
      Może kiedyś natkniesz na którąś jej książkę i połkniesz kresowego bakcyla.

      Usuń
  2. świetna recenzja, przy najbliższej wizycie w bibliotece wypożyczę tę i inne książki Autorki :-)

    OdpowiedzUsuń
  3. Świetna, wnikliwa recenzja! Rodziewiczównę pamiętam jak przez mgłę, czytałam ją już bardzo dawno temu. Ciekawa jestem, jak teraz odebrałabym jej książki i styl pisania.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ja też te czytałam po wielu latach czytania jej książek i w sumie obawiałam się trochę czy mnie nie znudzi, ale nic z tego. Książkę czyta się z dużą przyjemnością.

      Usuń
  4. Bardzo wyczerpująca recenzja, musiałaś jej poświęcić sporo czasu! Tematyka książki wydaje mi się trudna, a na razie nie mam czasu i głowy do takich historii.
    Pozdrawiam

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Nie powiedziałabym, by tematyka była trudna. Może to z mojej recenzji tak wynika, ale ja jakoś nie potrafię bardziej lekko pisać. Próbuję, ale mi nie wychodzi.

      Usuń
  5. Kilka miesięcy temu czytałam "Gniazdo Białozora" tej autorki. Szczerze mówiąc uczucia miałam mieszane. Podobało mi się sposób, w jaki autorka odmalowała klimat końca lat dwudziestych, ale niestety nie wszystkie postacie mnie przekonały. Niektóre były zbyt idealne, pozbawione wad :-)
    Kiedyś Polacy zaczytywali się książkami Rodziewiczówny, dziś rzadko kto po nie sięga.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. To prawda, że ona idealizowała swe postaci, szczególnie ziemian, gdyż sama z nich się wywodziła, ale być może stawiała ich za wzór, gdyż czasy tego wymagały.

      Usuń
  6. Mam w domu, więc może przeczytam. Też lubię Rodziewiczównę (a przynajmniej niektóre jej utwory).

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Powinna Ci się spodobać. Czytaj a ja poczekam na Twoje wrażenia.

      Usuń
  7. Piękna recenzja:) - i dziękuję za udział w "Alfabecie...".
    Lektura jeszcze przede mną, bo na razie nie trafiłam w bibliotece.
    Wyjątkowa jest ta okładka, bo na ogół książki Rodziewiczówny nie mają szczęścia do właściwych okładek.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dziękuję Elu. Tak okładka jest wyjątkowa, gdyż i wydanie jest bardzo estetyczne i staranne.

      Usuń
  8. PS Teraz się zorientowałam, jakie psikusy robi blogger - nie ma Twojego komentarza z linkiem na moim blogu, ale dostałam na pocztę, że komentarz jest wpisany!

    OdpowiedzUsuń
  9. A robi, robi. Się dzisiaj namęczyłam by post się ukazał w blogrrolach. Horror.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dobrze, że miałam kilka podpowiedzi jak sobie radzić ze złośliwością bloggera.

      Usuń
  10. Bardzo wyczerpująca recenzja, musiałaś się przy niej narobić po łokcie. Świetna książka, pomyślę nad nią:)).

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dziękuję Basiu za docenienie mojego wysiłku.
      Jak nie potrafię sądu o książce skompensować to się muszę napracować.
      Tak już mam.

      Usuń
  11. Aż mam ochotę również wrócić do utworów Rodziewiczówny! Widać, że dobrze znasz jej twórczość i że jest ci bliska. Niesamowicie wnikliwa recenzja. A myślałaś o tym, żeby na swoim blogu przypomnieć jej sylwetkę. Tak, wyżej trochę danych z jej biografii podałaś, ale ja z przyjemnością przeczytałabym dłuższy portret Rodziewiczówny jako kobiety i pisarki na tle jej epoki.
    Czy mogłabym ci coś nieśmiało doradzić?:) Gdy piszesz, staraj się pamiętać o przecinkach, interpunkcja bowiem pomaga w odbiorze tekstów. Warto je stawiać:)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. O przedstawieniu jej osoby pomyślę.
      A z tymi przecinkami to jest tak, że staram się jak mogę i na ile potrafię. Nawet korzystam z pomocy internetowych słowników, ale jednak nie zawsze jestem pewna.
      Dziękuje Beatko za zwrócenie uwagi. Przejrzę tekst ponownie.

      Usuń
  12. Ten komentarz został usunięty przez autora.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ten komentarz został usunięty przez autora.

      Usuń
    2. Wiele dla mnie znaczą Twoje słowa, jak i Twoich poprzedniczek. Po prostu rosnę od tylu miłych słów..

      Usuń
  13. Kiepska jestem z historii, więc książka może do mnie nie trafić, ale gratuluję świetnego tekstu!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Książkę można czytać nie znając kontekstu historycznego, gdyż to nie jest powieść historyczna tylko społeczno-obyczajowa z wątkami sensacji i romansu.
      Dziękuję za miłe słowo.

      Usuń
  14. Cieszę się, że książka Ci się podobała. :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. A ja podwójnie już się cieszę, że ją u Ciebie zdobyłam. Pozostanie już w biblioteczce.

      Usuń
  15. Rodziewiczównę bardzo lubię, ale tego tytułu nie czytałam. Wspaniale napisałaś. Koniecznie muszę zdobyć i przeczytać.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. W moim odczuciu jest jedna z ciekawszych książek Marii Rodziewiczównej, gdyż ma spory ładunek patriotyczny, a po za tym ciekawi swą fabułą o losach kresowian po powstaniu.

      Usuń
  16. Wydawnictwo Edipresse wydaje jej dzieła w małym, kieszonkowym formacie i właśnie je kolekcjonuję, chociaż póki co nie udało mi się jeszcze przeczytać nic autorki, ale ta chwila na pewno nastąpi :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Czasem książki czekają latami na swój czas.U mnie tak niektóre czekają i czekają od wielu lat.

      Usuń
  17. Dzień dobry.W swoich zbiorach posiadam prawie wszystkie opowiadania M.Rodziewiczówny.Brakuje mi opowiadanie Na Wigilią.Droga natanna jeżeli posiadasz to opowiadanie proszę o kontakt lub treść.Maria

    OdpowiedzUsuń
  18. Przykro mi bardzo, ale niestety nie posiadam opowiadań tej pisarki.

    OdpowiedzUsuń

Każdy pozostawiony komentarz to balsam na moją duszę. Toteż za każdy serdecznie dziękuję i zapewniam, że czytam je z uwagą i staram się nie pozostawiać ich bez odpowiedzi.