"Ważne było lustro i korale". Wołyń 1943.......

                        Kilka dni temu skończyłam czytać
         

W książce tej znajdują się między innymi fragmenty mówiące o tym co działo się na Wołyniu w 1943 roku.  Chciałabym o tej książce napisać post ....może mi się uda, a dzisiaj by zwrócić uwagę na to, że 11 lipca jest dniem, w którym szczególnie przypominamy tamten czas, by to co się wydarzyło nie poszło w zapomnienie, cytuję krótki fragment, który nie zawiera drastycznych opisów, lecz wiele mówi o atmosferze tamtych dni.....  

            Marfa miała rację, że nie chciała dłużej zostać.
            I nie było sensu jej zatrzymywać.
           Wiktoria objęła ją, ucałowała, wynagrodziła, czym mogła, podziękowała za dotychczasową służbę i życzyła, by ją Bóg błogosławił. Marfa rzuciła się do całowania rąk Wiktorii. Rozstały się w zgodzie. Trudno jednak było odgadnąć, co tak naprawdę myślała Marfa, gdyż odchodząc zapytała :
            - Pani...A jakby tak...no, jakby się co stało, to czy ja mohu prijmati zierkało z sałona?
            Wiktorii mróz przeszedł po kościach, ale odparła :
            - Tak, niech Marfa weźmie.
            - I te korale. Czerwone, co wiszą w sypialni.  
            - Tak, i te korale.
            - Marfa zaczęła się rozglądać, co by tu jeszcze wziąć w razie czego, ale Wiktoria zirytowana powiedziała :
            - Niech Marfa już idzie. Jak mnie zabiją, to niech Marfa bierze, co chce. Nic mi już wtedy nie będzie potrzebne.
            Marfa ukłoniła się nisko, przeżegnała prawosławnym krzyżem i poszła, oglądając się co parę kroków.
             To rozstanie pozostawiło w Wiktorii niesmak i żal. Tyle dobroci, tyle serca okazanego Marfie i jej rodzinie nie liczyło się w ostatecznym rozrachunku. Ważne było lustro i korale. I przekonanie, że Wiktoria i jej dom tak czy inaczej skazane są na zagładę.
              Myślała o tym kilka dni, nie mogąc się zdecydować, co robić. Żal jej było wyjeżdżać, ale też i nie miała dokąd.
               Aleksander mieszkał kątem we Lwowie pod obcym nazwiskiem. Nie mógł jej zapewnić żadnej pomocy. Stefan z rodziną ukrywał się i zamierzał przedostać na Lubelszczyznę, a potem do Warszawy, byle dalej od spływających krwią Kresów. Postanowiła zostać. Nie zrobiła w końcu nikomu nic złego, z miejscowymi żyła w zgodzie i zawsze pomagała im, gdy tej pomocy potrzebowali.



                  ____________________________________

                 ______________________________________


Joanna Lustyk,Nad rzeką niepamięci,Wyd.Damidos,2013 r.,str.147-147