Płakała z podziwu, że można wymyślić takie rzeczy......kolejny fragment "Soboty" Iana McEwana.

                W minionym, kolejnym tygodniu bez dostępu do internetu, udało mi się skończyć czytać Sobotę Iana McEwana i zacząć czytać Cudowną Piotra Nesterowicza. Sobota mnie swą wielowątkowością i poruszaną tematyką bardzo pozytywnie zaskoczyła dając zielone światło w moim czytelnictwie dla Iana McEwana. Chciałabym już napisać o niej, by ją szerzej zaprezentować, ale nie mam na razie takiej możliwości. Dlatego dzisiaj zamieszczę kolejny jej fragment i tym razem odnoszący się do czytelnictwa bohatera i jego bliskich:

          
                "John Grammaticus odegrał również ważną rolę w w życiu Daisy, przynajmniej do chwili gdy coś się między nimi popsuło.Kiedy miała trzynaście lat, mniej więcej w tym samym czasie, gdy uczył jej brata boogie w tonacji C, poprosił, żeby opowiedziała mu o książkach, które jej się podobają. Wysłuchał jej odpowiedzi i oznajmił, że jest za mało ambitna - pogardzał "młodzieżową" literaturą, którą czytała. Przekonał Daisy, żeby spróbowała

źródło

  Jane Eyre, przeczytał jej na głos pierwsze rozdziały i opisał rozkosze, które ją czekają. Daisy zaczęła czytać tę książkę, ale tylko po to, by go zadowolić. Twierdziła, że język jest obcy, zdania długie, obrazy powstające w jej głowie nie przybierały wyraźnych kształtów. Perowne spróbował lektury i odniósł takie samo wrażenie. Ale John nie zamierzał odpuścić wnuczce i w końcu po stu stronach zakochała się w Jane i trzeba ją było odrywać od książki, żeby coś zjadła. Rodzina wybrała się któregoś popołudnia na spacer przez pola i zostawili ją z czterdziestoma jeden stronami do przeczytania. Po powrocie znaleźli Daisy pod drzewem przy gołębniku, płaczącą, nie z powodu samej historii, lecz dlatego, że dotarła do końca i obudziwszy się ze snu zrozumiała, że to tylko wyimagowana kobieta, której nigdy nie spotka. Płakała, powiedziała, z podziwu, z radości, że można wymyślić takie rzeczy. Grammaticus chciał wiedzieć, jakiego rodzaju rzeczy. Och, dziadku, kiedy dzieci w sierocińcu umierają, a mimo to pogoda jest taka piękna, i ten kawałek, kiedy Rochester udaje, że jest Cyganem, i kiedy Jane po raz pierwszy spotyka Berthę i ona jest niczym dzikie zwierzątko..".[str.152-153]

___________________________________

Rochester udawał wróżącą Cygankę więc  pisarz w tym momencie istotnie minął się z treścią książki.