Róża i Aniela....córka i matka.....

            Iwona Żytkowiak w swej książce "Tam gdzie mój dom", którą jakiś czas temu przeczytałam i opisałam, a która opowiada o losach trzech pokoleń kobiet na Ziemiach Odzyskanych  ukazuje interesująco skomplikowane -  chociaż nie pozbawione ciepła i miłości - stosunki matek z córkami. I z niej właśnie przywołałam dwa fragmenty świadczące o tym, jak delikatną materią są te wzajemne uczucia, i jak trudno nam je wyrażać.
    

" Róża stoi w oknie na piętrze. Odchyla ciężkie zasłony, w których czai się zapach starości. Nie żeby były zniszczone czy brudne. Są tak majestatyczne, że siłą rzeczy muszą się kojarzyć ze starociami. Róża ma wrażenie, że wiszą tu od  zawsze.
 - Nie otwieraj okna, bo zniszczysz zasłony - upomina ja matka, kiedy któregoś lata, szukając w pokoju jakiejś książki, Róża chciała uchylić okno, bo kręciło ją w nosie i kichała raz za razem. A potem matka podeszła do okna i energicznie docisnęła skrzydło do ramy. Miała swoje fanaberie.
- Dobrze, dobrze. - Róża podniosła wówczas ręce w geście poddania.
- I wtedy matka, jakby się zawstydziła, podeszła i pchnęła zasłony w stronę ściany. Związała je, przewiesiła przez specjalny uchwyt, otworzyła szeroko okno. Szamotało się, więc podłożyła pod niego jakąś książkę. A później wsparła łokcie na parapecie i tkwiła tak nieporuszona, dopóki córka nie znalazła tego, czego szukała. Róża stanęła potem za matką, przylegając do jej pleców, oplatając ją ramionami, tworząc z rąk obręcz. Poczuła, jak ciało matki drgnęło, by za moment zastygnąć w bezruchu. Włosy, na pozór niedbale zwinięte na karku, łaskotały ją w nozdrza".[1]

"Lato było w pełni. Siedziały obok siebie, rzadko wymieniając jakieś uwagi.  I choć nie padały żadne wyznania, deklaracje, a nawet o wiele mniej, bo żadna nie spytała drugiej, co słychać, to Róża pierwszy raz poczuła, że bardzo kocha matkę, i że jest jej ona najbliższa na świecie. Może to kiełkujące w niej życie sprawiło, że nagle zrozumiała - uczucie było jak pociągnięcie pępowiny, przez które przepływa krew. I nagle wykonała ruch, który w jednakowym stopniu zdumiał, co onieśmielił obydwie. Przytuliła się do matki, kładąc głowę na jej ramieniu. Aniela przesunęła dłoń na głowę córki i przytrzymała ją przez chwilę. Ostrożnie, jakby się bała, że ją spłoszy. Delikatnie gładziła Różę po włosach".[2]

______________________________

[1]Iwona Żytkowiak,"Tam gdzie twój dom",Prószyński Media sp. z o.o.,2014 r., str.14-15
[2]tamże,str.217-218