Elias Portolu - Grazia Deledda

źródło

        Kilka miesięcy temu  przeczytałam nabytą na allegro książkę Grazii Deleddy p.t."Elias Portolu". Skusiłam się na nią, gdyż,  czego wcześniej nie wiedziałam,  włoska pisarka -   urodzona w 1871 roku w Nuoro a zmarła w Rzymie w 1936 roku -  w 1926 roku otrzymała nagrodę Nobla. A Komitet  Noblowski, jak wyczytałam z okładki posiadanej książki,  uzasadnił swą decyzję poetyckością dzieł, w których jak określono " z jaskrawą plastycznością opisuje życie jej ojczystej wyspy, a także za głębię w podejściu do ludzkich problemów w całości".
Grazia Deledda uważana jest za jedną najwybitniejszą włoskich powieściopisarek. Napisała prawie trzydzieści powieści, z których w języku  polskim ukazały się m.in. "Sprawiedliwość", "Tęsknoty", "Popiół", "Trzcina na wietrze" i właśnie "Elias Portolu". Akcja w większości z jej powieści  rozgrywa się na Sardynii. I tak jest w przypadku również tej, którą czytałam, gdyż akcję tej powieści pisarka osadziła w swej rodzinnej miejscowości, Nuoro, przycupniętej u stóp góry Mount Ortobene .

  

źródło

    Elias Portolu, młody Sardyńczyk,  wraca do domu w Nuoro po kilku latach spędzonych w więzieniu na lądzie. W domu czekają go stęsknieni rodzice i niespodzianka, której poznanie wniesie w jego życie totalny zamęt. Tą niespodzianką jest narzeczona brata,  Maddalena. Ich pierwsze spotkanie w trakcie corocznej rodzinnej pielgrzymki  do Świętego Franciszka już  sprawia, że iskrzy  między nimi a Elias stwierdza, że  zakochał się od pierwszego wejrzenia. Ale i Maddalena nie pozostaje obojętna na męski urok Eliasa, który jest zupełnie inny niż jego prosty i niezbyt urodziwy brat.  Nie chcąc jednakże sprawić przykrości bratu Elias  nie dopuszcza do siebie nawet myśli o tym, że mógł by wejść mu  w drogę. A poza tym  uważa, że  ma powołanie do stanu duchownego, jak sam twierdzi od dzieciństwa, ta myśl uległa utrwaleniu  w więzieniu, gdzie miał czas na przemyślenia i zapoznawanie się z księgami religijnymi, jak również cały czas mu towarzyszy odkąd  powrócił  w rodzinne strony. Poznanie Maddaleny sprawia, że pod wpływem namiętności jaką w nim ta dziewczyna wzbudza Elias  zaczyna mieć poważne wątpliwości co do tego jak ma postąpić. Obydwojgiem targają silne emocje podsycane rosnącym uczuciem i pożądaniem, ale Elias,  mimo dobrych rad dawanych mu przez wuja, który uważa iż powinien rozmówić się z bratem i nie dopuścić do jego małżeństwa z Maddaleną, która go nie kocha, nie słucha ich i mimo wszystko, po wielu wewnętrznych walkach ze sobą wynikających z braku zdecydowania, ostatecznie postanawia jednak zostać księdzem.  Ta decyzja wywołuje splot nieszczęśliwych wypadków  i sprawia,  że odtąd żyjąc w grzechu, którego podłożem jest nie zaspokojone pożądanie a na dodatek również nie możność spełniania się jako ojciec dla swego syna,  wciąż będzie musiał zmagać się z własnym sumieniem.

       "Elias Portolu" to niewielka objętościowo książeczka, która  zawiera  nie tylko niezwykłą i poruszającą historię wielkiej, niszczącej namiętności, ale  ukazuje również  zwyczaje i obyczaje mieszkańców Sardynii w czasach, gdy toczy się akcja powieści. Ukazuje ich prostą, ale jakże w przypadku np.matki Eliasa głęboką religijność, życie w zgodzie z otaczającą ich naturą i temperament, na który miało wpływ nie tylko ich południowe pochodzenie, ale i trudne wyspiarsko-górskie warunki bytowania . A wszystko to na tle pięknej sardyńskiej przyrody .
        Grazia Delleda stworzyła w w swej książce całą plejadę interesujących i barwnych postaci o różnorodnych charakterach, które ścierają się w fabule powieści.  Oprócz miotanego emocjami Eliasa ciekawą postacią jest wuj Martinu, u którego ten  chętnie zasięga rady chociaż w efekcie z nich nie korzysta. To wuj Martinu, kierując się swym doświadczeniem i mądrością życiową, której w powieści jest sporo, mówi mu, żeby się zastanowił nad tym co robi, gdyż : "Lepiej być dobrym człowiekiem, niż złym księdzem", ale o tym Elias dowiaduje się, gdy już jest za późno, i gdy już skrzywdzi Maddalenę, a pośrednio i siebie.
          "Elias Portolu" to powieść przepełniona silnymi emocjami,  którą czyta się z dużą przyjemnością, i która zachęca do sięgnięcia po inne powieści włoskiej Noblistki.

Przeczytałam w ramach wyzwania: Dolce vita.