Leopold Staff o jesieni w lesie.

Jesień w lesie


Błądzę po lasu gęstwinie stubarwnej
I tonąc w liści więdnących palecie
Czuję się w kręgu baśni starodawnej,
Od której bije trzytysiącolecie.

I na gałęziach, w których jesion kona,
Pośród agonii kolorów tysięcy
Widzę złociste włosy Absalona,
Jakem oglądał je w biblii dziecięcej. 

Las jesienny

Jak pijany sen świetnej szaleńca palety

Pali się las jesienny rdzawymi drzew czuby,
Gdzie barw orgia namiętna święci złote śluby
Z błękitem nieb, co pada pod liść tłem podniety.

Jak chorej dumy śnione w gorączce zalety,
Jak majestaty chwały, aureole chluby
Rojone przez pobitych królów w nocach zguby,
Górą korony pychą - ostatnią, niestety.


Złote klony, miedziane buki, rude dęby,
Jak dymów bursztynowe i siarczane kłęby,
Lśnią w sprzeczce pojednanej i w zgodnej rozterce:

Zda się, że w pogłębione szafirem niebiosy
Wznoszą się rozżagwione złotym ogniem stosy,
A w każdym piękno spała swoje boskie serce.

_________________________
zdjęcia są mojego wykonania
wiersze pochodzą ze strony