Cristiada - film na cenzurowanym.)

              W mojej miejscowości kiedyś było  kino, ale telewizja zabrała mu widzów, więc teraz by obejrzeć film trzeba robić wyprawę. I ostatnio właśnie taką wyprawę do kina w naszym powiatowym mieście uskuteczniłam razem  z grupą innych również chętnych do obejrzenia meksykańskiego filmu p.t. "Cristiada" w reżyserii Deana Wrighta .
    Film ze względu na fabułę, w której podtekście głównym bohaterem jest Chrystus Król, jest bardzo niepoprawny politycznie więc w Europie o nim było cicho, a i u nas głośno o nim nie było. Trudno rozpowszechniać film, w którym zawołaniem jest Viva Cristo Rey!, w sytuacji gdy walczy się z krzyżem w przestrzeni publicznej. Ponoć na świecie również nie chciano się zajmować dystrybucją tego filmu w kinach, gdyż obawiano się klapy finansowej. Trudno przewidzieć, jakby było chociaż  nie sądzę, gdyż ten dramat historyczny ma wszystko co widzowie lubią, a więc dynamiczną akcję oraz  interesującą choćby z samego punktu widzenia historycznego dramaturgię. W Meksyku film odniósł sukces, ale trudno by się dziwić. W USA zarobił  około 6 około mln dolarów, ale krytykom nie podobała się jego treść.
      Krwawa  historia powstania meksykańskich cristeros walczących o prawo do wyznawania swej wiary, o godność chrześcijanina a co za tym idzie również o wolność szeroko pojętą,  oparta na faktach autentycznych, pokazana  została z rozmachem w fantastycznych plenerach i z udziałem świetnych aktorów. Główną postać filmu, czyli generała dowodzącego cristeros, Enrique Gorostieta,  gra znakomity jak zwykle Andy  Garcia a  jego żonę piękna Ewa Longoria. 

źródło zdjęcia

      Być może film jest miejscami pompatyczny a momentami przypominał mi nawet western, ale  trzyma cały czas w napięciu,  porusza do głębi i pobudza do łez. Jego najważniejszym walorem jest jednakże to, że dostarcza wiedzy historycznej na temat tego co działo się w Meksyku w latach  20-tych ubiegłego stulecia. Śmiem sądzić, że ta wiedza jest w naszym społeczeństwie znikoma i mało kto chyba wie, że w Meksyku na trzy lata ucichły dzwony kościelne, że przez te trzy lata nie wolno było odprawiać nabożeństw, prowadzić katechez, obcych  księży deportowano a meksykańskim nie wolno było nosić publicznie sutanny/ zresztą, jak Jan Paweł II odwiedził Meksyk, u początku swego pontyfikatu, on i jego świta byli jedynymi kapłanami w sutannach/ a opór powodował niszczenie kościołów i mordowanie księży oraz  wyznawców wiary chrześcijańskiej. 

 
   Film  opowiada historię kobiet i mężczyzn, a także dzieci, którzy stanęli w obronie swej wiary poświęcając dla niej to co najcenniejsze, swe życie, a poświęcony został nie tylko tym, którzy zginęli, w tym 28 uznanych przez kościół katolicki za męczenników za wiarę i są błogosławionymi, ale przede wszystkim  ich rodzinom.
   Oglądając film być może widzowie zadają sobie pytania, czy sami by potrafili tak postąpić, czy było by ich na to stać.
 Ja mam jeszcze inne pytanie, czy faktycznie żyjemy w demokratycznym  kraju, czy być może zmierza on w kierunku Meksykańskiej demokracji początków XX wieku.
Moja pamięć jest już zawodna, ale może ktoś z Was pamięta jakich filmów  nie można było oglądać w PRL  w powszechnej dystrybucji, i które z nich obejrzeć można było dopiero po upadku komunizmu.

Film oczywiście polecam. Chociaż jest długi, gdyż trwa 2 godziny i 20 minut nie dłuży się i daje mnóstwo różnorakich i mocnych wrażeń nie pozostawiając widza obojętnym na los tych, którzy dzielnie walczyli w imię swych przekonań religijnych.