"Wiktoria" - wielka niespełniona miłość.)

             Twórczości Knuta Hamsuna, a właściwie Knuta Pedersona,  nie znam  a jedyną jego  książkę o jakiej do tej pory słyszałam był "Głód".

 Jakoś nigdy nie potrafiłam się przekonać, by chociaż do niej zajrzeć, mimo że od lat mam ją w domu.

Za pronazistowskie poglądy  i popieranie przed II Wojną Światową, i w jej trakcie,   Adolfa Hitlera Hamsun po wojnie był sądzony  i poddany ogólnonarodowemu ostracyzmowi. Potępiony za kolaborację żył w odosobnieniu . Odsyłano mu nawet jego książki.

Dzisiaj jest uważany za jednego  z największych pisarzy norweskich, powszechnie jest czytany i podziwiany  i wymieniany  w jednym szeregu z Sigrid Undset i Henrykiem Ibsenem.

Sądzę, że najwyższa pora  by w zalewie dzisiejszych nowości, których większość nie zapisze się złotymi zgłoskami w literaturze,  sięgnąć również  po książki pisarzy uznanych  a w szczególności  noblistów, a Knut Hamsun jest Noblistą z 1920 roku.

     Przeglądając swoje zbiory stwierdziłam, że w biblioteczce mam nie tylko jego "Głód",  ale również "Wiktorię" wydaną przez Wydawnictwo Książka i Wiedza w 1989 roku, w serii Koliber  .

I właśnie tę niewielką książeczkę ostatnio  przeczytałam, a zrobiłam to w ramach wyzwania tydzień bez nowości.

     Mimo, iż książeczka  nosi tytuł " Wiktoria", jej głównym bohaterem  jest Janek, syn młynarza, który od dzieciństwa wychowywał się w cieniu sąsiadującego z młynem dworu i jego mieszkańców, a w tym swoich  prawie rówieśników, Wiktorii i jej brata. Janek, samotny jako dziecko a przy tym obdarzony niezwykle wrażliwą naturą  i wyobraźnią, żył w dużej symbiozie z otaczającą go przyrodą doskonale odnajdując się w każdej z pór roku, prowadząc bogate życie wewnętrzne i wymyślając sobie zabawy. Obiektem jego uczuć od najmłodszych lat była dziewczynka z dworu, Wiktoria, a i ta podzielała jego uczucia,  lecz obydwoje posiadali dumne charaktery, które sprawiały, że trudno im było w kwestii miłości się porozumieć i chociaż sobie ją wyznali wciąż byli jej niepewni  a głównie nie był jej pewien Janek, gdyż niejednoznaczne zachowanie Wiktorii różnie sobie interpretował.

         Na przeszkodzie miłości Janka i Wiktorii stanęły jednak względy nierównego pochodzenia społecznego i nic nie dało, że Janek  całe lata poświęcił na naukę i studia w mieście, a nadto obdarzony weną twórczą został uznanym poetą i pisarzem.

Wiktoria zmuszona została do zaręczenia się z porucznikiem,  synem bogatego szambelana, którego pieniądze miały uratować fatalną sytuację finansową dworu, a wówczas zdesperowany Janek również zdecydował się na zaręczyny z dziewczyną, którą jako dziecko uratował od utonięcia.

Finał książki jest  na równi dramatyczny jak i zaskakujący. 

         Dzięki tej lekturze  przyswoiłam sobie trochę/ bardzo niewiele/ wiadomości na temat stylu w jakim pisał Knut Hamsun, który po wydaniu swojej pierwszej powieści został uznany za prekursora modernizmu w literaturze, ponieważ nikt przed nim nie pisał w ten sposób. Również i "Wiktoria” utrzymana  jest w stylu modernistycznym i zawiera takie techniki pisarskie jak monolog wewnętrzny, strumień światła  i  monolog dramatyczny. Janek żyje jakby w dwu rzeczywistościach, zewnętrznej i wewnętrznej a na dodatek akcja książki przeplatana jest  tym co on sam pisze .

          "Wiktoria" to, napisana bardzo krótkimi , czytelnymi  zdaniami, liryczna opowieść o niespełnionej miłości, którą warto przeczytać.

Książkę przeczytałam również w ramach wyzwania z półki.