Piątkowe zamyślenie z fragmentem książki "Judasz".

                              Wiedziałeś dobrze od dawna ,co się stanie. Dlaczego mi nie przeszkodziłeś?
Dlaczego, gdy wyciągnąłem razem z Tobą dłoń do misy, nie wziąłeś mnie za rękę, nie powiedziałeś : "Przyjacielu", nie pocałowałeś mnie wówczas? Dlaczego powiedziałeś do mnie niecierpliwie : "Idź i czyńże prędzej, co masz uczynić"? Chciałeś mnie zgubić i oto pociągnąłem Cię za sobą. O Panie, wezwałeś mnie, aby mnie odepchnąć, sprowadziłeś na manowce obietnicami, nie uczyniłeś mi nawet łaski jednego spojrzenia. Panie, o Panie, jakżeś mnie zdradził!
                     W tej chwili Jezus podniósł oczy ku niebu i zawołał wielkim głosem :  " Boże mój, Boże mój, czemuś mnie opuścił?" Niebiosa były czarne.
                      Judasz odrywa wzrok od krzyża. Patrzy znów na siebie. Jest wolny, wolny jak słoma w kurzawie. Biegnie i krzyczy.
                       Może biec i krzyczeć jak ziemskie zwierzęta. Niebiosa są czarne, nikt go nie widzi. Nie myśli o niczym. Może biec i krzyczeć.
                        Niebiosa są czarne, zieleń bardziej niż zielona, opoka zbyt biała. Trawa wstaje jak sierść jeżąca się od strachu.
                        Judasz biegnie. Niebo zacznie wyrzucać ogień. Ziemia rozewrze się w milczące szczeliny. Ostatni krzyk Jezusa uderza w jego puste uszy.


____________________________________________

Lanza del Vasto,Judasz,wyd. PAX,r.1962,przełoż. Wanda Tazbirówna,str.198-199