O kotach....z okazji ich Dnia.........

                Dzisiaj, 17 lutego, jak wyczytałam, bo moja pamięć jest już zawodna, mamy dzień poświęcony kotom. Dla mnie jest to smutny dzień, bo kilka tygodni temu straciliśmy naszego Białaska.

Wyszedł z domu i już nie powrócił, i można rzec, że ślad po nim zaginął. Niestety nie ma już nadziei, że powróci. Ale ja wciąż go wypatruję.

            To wspomnienie naszego kota jest wstępem do posta, który mi się narzucił w trakcie czytania "Czarownicy" Anny Klejzerowicz, w której to książce od kotów i kocic się roi a jedna z nich zasłużyła na szczególne jej potraktowanie. A dlaczego? -  mówi o tym fragment, jaki cytuję : 

            " Znienacka dobiegło mnie ciche miauknięcie.
             Najpierw sądziłem, że mi się zdawało, ale miauczenie powtórzyło się po chwili. Kot, na sto procent!
              - Kici, kici, Ślicznotko... - wyszeptałem. - To ty, Śliczna?
              Miau. Tym razem wyraźniejsze. Znieruchomiałem w miejscu.
              - Kici, kici. Pokaż się, kotku...
              Przez zarośla przedarło się trójkolorowe futro i zamiauczało nagląco. Kotka! Piękna, czarno-rudo-biała kocica sąsiadów. Przysiadła opodal, wpatrując się we mnie intensywnie. Wyciągnąłem do niej rękę - cofnęła się. I znów naglący miaukot...
               - Co jest, Ślicznotko? Chcesz mnie gdzieś zaprowadzić?
                       Kotka odwróciła się i pobiegła parę kroków do przodu. Stanęło i odwróciła się, patrząc na mnie wyczekująco. Pomaszerowałem za nią na czterech. Była wyraźnie zadowolona. Ruszyła dalej.
                 - Nie tak szybko, Śliczna! Nie dam rady, zaczekaj!
                  Zaczekała. Niesamowite! Poczułem się jak uczestnik niezwykłego misterium.


                  I tak Ślicznotka prowadziła mnie kawał drogi, zatrzymując się co jakiś czas i czekając, aż ją dogonię. Cichym miauczeniem zachęcała do podjęcia dalszego wysiłku. Chwilami znikała mi z oczu; nawoływałem wtedy nerwowo, bojąc się, że całkiem stracę ją z pola widzenia, lecz za każdym razem odpowiadało mi cieniutkie "miau" i kocica wracała po mnie, dwunożnego nieudacznika, aby prowadzić dalej...
                  Naprawdę nie wiem, czy sąsiadka zdaje sobie sprawę z tego, jak mądre ma w domu stworzenie?
                  Nasza wędrówka trwała najwyżej pół godziny choć mnie wydawało się, że upłynęły wieki. A może nawet i tysiąclecia.
W pewnym momencie kotka zatrzymała się, nasłuchując uważnie. Uszka obracały się na wszystkie strony jak małe radary.
                   Była wyraźnie czymś podekscytowana.
                    Zaczęła pomiaukiwać, głośno i uporczywie, jakby kogoś wzywała. Zaaferowana i czujna krążyła wokół niczym niespokojna pantera. Wreszcie podbiegła do mnie i wydała z siebie niecierpliwe prychnięcie, patrząc mi wyczekująco w oczy, wyraźnie zdziwiona i chyba zdegustowana, że jej nie rozumiem.
                     - Co, kiciu!. Co chcesz mi powiedzieć? Że gdzieś tutaj jest Małgosia? Małgosiu!
                     Kotka dała nura pod gęste, rozłożyste  gałęzie   wysokiego, na wpół uschniętego świerku.
                      - Małgosiu, to tylko ja...Poznajesz mnie? Nie chowaj się, proszę. Chce ci pomóc.


                       Ani dziewczynki, ani kocicy.
                       Co miałem robić? Wpełzłem pod te gałęzie! Podrapały mi twarz i ręce.
                       Tworzyły coś w rodzaju baldachimu czy namiotu. Ściółka była tu wygnieciona, ktoś siedział pod nimi jeszcze przed chwilą. Po przeciwnej stronie świerku była miniaturowa polana. Rozejrzałem się niepewnie dookoła. Nagle, gdzieś tak z góry, usłyszałem pojedyncze "miau", a potem dobrze znajomy, uspokajający motorek. Kocie mruczenie.
                       Zadarłem głowę. Na grubym konarze, jakiegoś starego, pochylonego, chyba klonu, zaplątanego tu pomiędzy chojakami, siedziała, mrucząc, Ślicznotka. A obok niej, przytulona do pnia, bosa, zapłakana dziewczynka...".[*]


     
_____________________________

[*]Anna Klejzerowicz,"Czarownica",Prószyński i S-ka, 2012 r., str.93-96