Również o tym co drzewo morwowe widziało......"Drzewo białej morwy" Willa Cather.

                                     





     Czerwiec przyjdzie mi w większości, gdyż po prawie 5 dni w tygodniu,  spędzić poza domem i w związku z tym przed pierwszym wyjazdem,  w ubiegłą niedzielę,  dokonywałam wyboru książek, które zamierzałam ze sobą zabrać licząc na to, że ponieważ nie będę mieć dostępu do internetu a telewizji oglądać nie zamierzam będę mogła więcej czytać. Okazało się, że jednak z tym czytaniem przy obowiązkach jakie mam łatwo nie jest, ale z zabranych ze sobą a wydanych w serii Koliber książek Willi Cather, na które się zdecydowałam, udało mi się poczytać a w domu po powrocie już skończyć pierwszą z nich, "Drzewo białej morwy".

Jak się okazało w trakcie czytania tej mini powieści był to znakomity wybór. Idealny na tę porę jak i miejsce, w którym przebywam te kilka dni w tygodniu. Willa Cather bowiem, która wczesną młodość a zatem lata 70 i 80-te XIX wieku spędziła na rodzinnej farmie  w płn. Wirginii, co wywarło wielki wpływ na jej psychikę a zarazem silnie odbiło się na jej twórczości,  z wielkim pietyzmem sławi  w niej okres pionierski w Stanach Zjednoczonych, do których ściągali ci, którzy w Europie nie widzieli dla siebie i swych rodzin przyszłości.  Tu czekała ich surowa, trudna do ujarzmienia  ziemia, ale oni jeżeli już nie w pierwszym to następnym pokoleniu przy pomocy zmian w uprawach, jak i pojawiających się nowinek technicznych usprawniających pracę na roli,  potrafili ją doprowadzać do rozkwitu sami osiągając dobrobyt i stabilizację. Tak właśnie dzieje się w przypadku szwedzkiej rodziny osadniczej, której członkowie są bohaterami "Drzewa białej morwy".
            Jak zdążyłam się zorientować po opisach książek, które wybrałam ze swojego zbioru Kolibrów do przeczytania w czerwcu to kobiety są głównie bohaterkami książek Willi Cather. I tak jest również w przypadku "Drzewa białej morwy". Aleksandra, gdy ją poznajemy ma 19 lat i śmiertelnie chorego ojca, który oddaje w jej ręce los farmy na Roztoczu. 
"Przez jedenaście lat długich lat John Bergson zdołał wycisnąć bardzo słabe piętno na dzikich ugorach. Przyjechał, by ujarzmić tę ziemię, lecz pozostała nadal nieposkromiona i tak kapryśna, że człowiek nie wiedział, kiedy mu dokuczy i dlaczego". 
 I taką ziemię przejmuje Aleksandra mając zapewnić utrzymanie z niej sobie oraz  trzem braciom  i matce. Otwarta na nowinki, ale  rozsądnie odważna mimo oporu ze strony starszych braci w czasie gdy inni farmerzy zrezygnowani sprzedają swe gospodarstwa ona  stawia wszystko na jedną kartę i wygrywa. Po 16-tu latach każdy ze starszych jej  braci jest usamodzielniony, najmłodszy Emil studiuje a ona posiada spory majątek i  nadal jest samotna. A jej ukochany szuka szczęścia w świecie.
Niestety życie bywa uderza niespodziewanie i w najbardziej czułe miejsce. I tak jest i tym razem. Dramat czai się skrycie a świadkiem jego zaistnienia będzie  tytułowe drzewo białej morwy. 

Czytanie "Drzewa białej morwy" wzbudzało we mnie wiele emocji  o różnych odcieniach. Cather stworzyła  bowiem w książce barwne i ciekawie zarysowane postaci, które polubiłam co sprawiło, że ich losy nie pozostawały mi obojętne.
Historia  Aleksandry, która poświęciła swoje najlepsze lata dla farmy i rodziny, ale w końcu doczekała się również spełnienie swych osobistych marzeń i dramatycznych jej brata Emila, który zakochał się w pięknej mężatce, Czeszce Marii, na tle osadników innych narodowości takich jak Czesi czy też Francuzi,  i na tle wspaniałej przyrody, jaką niezwykle obrazowo opisuje Cather to lektura warta uwagi. To klasyka, którą warto poznać by poczuć  klimat tamtych lat, klimat bohaterskiego, pełnego szlachetności  trudu, którego uosobieniem jest bohaterka książki, gdy historia tego nowego kraju brała "swój początek w w sercu mężczyzny lub kobiety".



_______________________________________________________