Do deszczu też można się przyzwyczaić - jak bohaterowie "Stu lat samotności".

          Wczoraj po południu rozpadało się na dobre. Pierwsza ulewa przegoniła mnie z ogrodu, w którym zrywałam czarne porzeczki. Udało mi się obrać kolejny, trzeci z kolei krzak, ale jeszcze trzy pozostały nie ruszone. A tu zapowiada się mokry koniec tygodnia z ulewnym piątkiem, a porzeczka już jest tak dojrzała, że leci z krzaków więc deszcz ją trochę otrzepie. Szkoda, ale cóż zrobić, można się tylko pogodzić z tym co niebo nam zsyła. 
         Ale, ale,  nie o porzeczce miało być. Zawsze jak intensywnie pada przypomina mi się "Sto lat samotności" Gabriela Garcii Marqueza.  Szukając tego fragmentu o padającym deszczu przebiegłam szybko treść książki i stwierdziłam, że warto, by do niej wrócić, gdyż już niestety nic nie pamiętam poza tym wieloletnim deszczem :
        
         " Deszcz padał cztery lata, jedenaście miesięcy i dwa dni. Były okresy mżawki, kiedy wszyscy przybierali się uroczyście i zachowywali jak po uzdrowieniu z choroby, żeby uczcić koniec pory deszczowej, wkrótce jednak przyzwyczaili się interpretować te pauzy jako zapowiedzi wzmożonej ulewy. Niebo rozdzierały niszczycielskie burze, a z północy przychodziły huragany, zrywały dachy domów, rozwalały ściany i wyrywały z korzeniami z ziemi ostatnie sadzonki na plantacjach. Tak jak w czasie epidemii bezsenności, którą Urszula przypominała sobie w te dni, sama plaga pobudzała do obmyślania środków obrony przeciwko nudzie".[...]








Urywek pochodzi z mojej książki wydanej przez PIW w 1979 roku w serii Współczesna Proza Światowa.







      Dzisiaj, gdy publikuję post na razie nie pada, ale niebo jest chmurne i wskazuje na to, że ta przerwa długo trwać nie będzie.

Słuchanie muzyki to jeden ze sposobów na deszczową nudę.

____________________________
* Gabriel Garcia Marquez,"Sto lat samotności" wyd. PIW,1079 r.,przełoż.G.Grudzińska iK.Wojciechowska,str.268