Daj się poprowadzić poprzez "Wyspy zaczarowane".

      Kontynuując prezentowanie na blogu przeczytanych książek zanim on powstał dzisiaj post o  niezwykle pięknej, pozostającej na długo w pamięci książce jaką są "Wyspy zaczarowane" Waldemara Łysiaka.
   Posiadam ją w swym zbiorze od wielu już lat. Mój egzemplarz został wydany przez PAX w 1978 roku. Książka ta zrobiła na mnie ogromne wrażenie i myślę o ponownym jej przeczytaniu. Waldemar Łysiak zawarł w niej zbiór świetnych, napisanych przystępnym językiem, esejów o kulturze włoskiej zabierających  czytelnika w cudownie nastrojową  podróż po Italii okresu renesansu, chociaż nie tylko. We wstępie Łysiak min.napisał : "Pokochałem Italię miłością Kolumba, a może dziecka. Nie te obnażającą się bezwstydnie chciwym pielgrzymom, wlepionym milionami oczu w bedekery i w szkiełka kamer, lecz moją budowaną z własnych doznań, z pajęczej siatki wzruszeń, pełną zaczarowanych wysp, które moimi na wieki pozostaną prawem odkrywcy...". [...]
Szczególnie utkwił mi w pamięci esej o Asyżu, o atmosferze tego miejsca i wpływie na tych, którzy go odwiedzają.
O tym świadczy ten fragment :

      " Właśnie w Asyżu zrozumiałem, czym może się stać odnaleziona mogiła ze zwłokami jednego człowieka dla milionów innych ludzi. Grobowiec w Asyżu to wśród tysięcy ołtarzy i sanktuariów Italii miejsce szczególne, które razi swą mocą jak rozpalonym prętem i ciska na kolana wszystkich, bez względu na wyznanie czy brak jakiejkolwiek wiary. Wystarczy wiara w człowieka i jakąś wartość, której nie da się przeliczyć na monety.

        12 grudnia 1818 roku, po pięćdziesięciu dwóch dniach i nocach nieprzerwanej pracy, odnaleziono pod ołtarzem głównym bazyliki Świętego Franciszka zw Asyżu ciało świętego.
Potężna krypta, w której leży dzisiaj na kamiennym posłaniu w wysokiej niszy, jest dostępna dla zwiedzających. Gdy schodzi się tu z gwarnego kolorowego salonu życia na powierzchni, wydaje się, że mroczna, pełna ciszy, skupienia i szeptów kazamata jest jak święta trumna o niebywałej sile oddziaływania. O jakiej, mogłem się przekonać.

         To był chyba Amerykanin, wysoki młody blondyn o zwalistym cielsku, w dżinsach i sandałach. Stał i patrzył z głupawym, drwiącym uśmieszkiem na ludzi klęczących wokół ołtarza pod niszą. I żuł gumę, ostentacyjnie, drażniąco, hałaśliwie. Czuł się wyższy( i był wyższy, bo stał), mniej głupi.
Jak długo się tak czuł, nie wiem. Pamiętam tylko, że oczy zmieniały mu się powoli, jakby zdziwione, że jego demonstracja napotyka obojętność modlącego się tłumu, a uśmieszek spełzał z nalanej twarzy i zastygał w dziwnym skurczu. Przestał mlaskać, a potem nagle wypluł gumę i wcisnął ją wstydliwie do kieszeni, uklęknął, najpierw na jedno kolano, potem na drugie, i pochylił głowę. Tę scenę zapamiętam do końca życia, chociaż nigdy jej pewnie nie pojmę. Gdyby mi ją opowiedziano, być może nie uwierzyłbym. Ale ja to widziałem.
       
 W tym miejscu działy się nie takie rzeczy i nie takim ludziom zginały się kolana i sumienia." [...]

* Waldemar Łysiak, "Wyspy zaczarowane",Wyd.PAX,1978 r,, str7
* Waldemar Łysiak,"Wyspy zaczarowane", Wyd. PAX,1978 rok, str. 41-42