Ostatnie fado -Iwona - Słabuszewska- Krauze

        Kupując tę książkę, ponieważ nie znam autorki, kierowałam się głównie tytułem i trochę okładką. Czułam po prostu, że to będzie ciekawa lektura choćby ze względu  na to fado w tytule,  gdyż  jestem miłośniczką nastrojowych, pełnych melancholii pieśni,  jakim jest właśnie fado. 

     Czytając ją coraz bardziej upewniałam się, że dokonałam znakomitego wyboru, i że  książka pozostanie w moim zbiorze jako ta, do której się wraca z dużą przyjemnością i to nie raz.

      "Ostatnie fado"  to książka niezmiernie klimatyczna,  przesycona melancholią trawiącą jej bohaterów i  zapachami  : uma bica pitego wielokrotnie w ciągu dnia przez Lizbończyków, świeżego prania wieszanego na balkonach czy grillowanych sardynek  w czasie festynu obchodzonego w czerwcu ku czci wielkich świętych : Antoniego, Jana i Piotra, oraz  pełna malowniczych opisów Lizbony .

                Alicja, która jest narratorką książki wędruje po Lizbonie, do której pojechała by oddać list swojego krewnego nieznanej sobie wykonawczyni fado, Rosie, z przypadkowo nabytym przewodnikiem, a który jak się okazało napisany  został przez portugalskiego poetę Fernando Pessoę. Pessoa  pisząc na zamówienie wydawcy przewodnik po swoim ukochanym mieście zawarł w nim nie tylko jego opisy, ale również własne odczucia z nim  związane  o czym świadczy choćby wstęp w  jaki go zaopatrzył: "Na siedmiu wzgórzach, które stanowią również punkty obserwacyjne, skąd można podziwiać najwspanialsze z widoków, rozpościera się rozległe, nieregularne, i wielokolorowe skupisko domów tworzące Lizbonę.

Podróżnemu, przybywającemu od strony morza, Lizbona już z daleka jawi się jak olśniewająca wizja senna, rysując się wyraźnie na tle błękitu nieba, który rozpromienia swym złotym blaskiem. A kopuły, stare budowle i zamczyska wysuwają ponad linie domów, jak dalecy heroldowie tej cudownej, błogosławionej krainy. " 

Alicja odkrywa, iż z przewodnikiem tym  mimo, że wydany został w 1925 roku znakomicie się jej zwiedza Lizbonę i odkrywa jej urok.

    "Ostatnie fado", jednakże,   to nie tylko opowieść o Lizbonie,  to przede wszystkim opowieść o przyjaźniach, niespełnionych miłościach, tęsknocie  za minionym czasem, a także historia fado, pieśni rozdzierającej serce melancholią,  tęsknotą  za dobrymi chwilami, które już minęły  oraz za wspomnieniami powracającymi "z każdą kroplą deszczu".

       Fernando Pessoa  rezygnuje z miłości swojego życia  o czym pisze w niewysłanym liście do ukochanej Ofelii  słowami "Dla każdego uczucia trzeba znaleźć sposób, by je realizować. Ja go znalazłem, dla mnie tym sposobem jest literatura, a tej nie da się połączyć z rodziną. Pisanie, tworzenie to dowód na to, że życie nie wystarcza, że miłość nie wystarcza. Dlatego piszę i muszę pisać i nic innego nie chciałbym robić" .
I pisze aż do śmierci w 1935 roku.

     Podobnie  Rosa, kochała Dominika nad życie, ale zerwała  z nim bo wiedziała, że jest stworzona do śpiewania fado, tylko to potrafiła robić dobrze i tylko w tym się mogła  spełniać. A śpiewając  fado musiała całą sobą oddać się tej muzyce.

     Wprawdzie, jak się okazało,  Alicja nie mogła oddać listu Rosie osobiście, i postanowiła  jednak wrzucić go do skrzynki pocztowej w Lizbonie, to pobyt w tym mieście i poznani Lizbończycy a przede wszystkim Teresa, przyjaciółka Rosy, zmienili jej spojrzenie również na własną, osobistą, sytuację.

"Ostatnie fado" to niezwykle wciągającą lektura, którą by się chciało czytać i czytać. Ja specjalnie oddalałam od siebie moment skończenia czytania, gdyż żal było mi się rozstawać z jej bohaterami.
A poza tym ogarnięta zostałam przemożną chęcią zobaczenia Lizbony, ale ponieważ raczej jej nie zobaczę na żywo więc szukam  w internecie zdjęć miasta i azulejos, którymi  Lizbończycy ozdabiali domy .

Tu możesz kupić.



Książkę tę przeczytałam z dużą przyjemnością w ramach wyzwania czytelniczego sardegny .