Nigdy, nigdy mnie nie złapiecie - Wiliam Wharton.

                     Przeczytałam sporo książek Wiliama Whartona w tym autobiograficznych opowiadających o życiu jego rodziny po przeniesieniu się do Francji. Tym razem w

ramach wyzwania sardegny  

 

                                                                             sięgnęłam po

        Wiliam Wharton opowiada w niej o młodzieńczym okresie swojego życia.
Gdy ma 15 lat umierający dziadek opowiada mu historię rodziny ; jej pochodzenia i nazwiska jakie w Ameryce nosi , z prośbą by to zapisał. W ten sposób powstaje jego pierwsza książka. Po śmierci dziadka Albert nazywany przez babcię Wiliamem / to jego drugie imię / zbliża się bardzo do niej. Babcia uczy go francuskiego a kiedy wyjeżdża na studia , a później do Europy,  by wziąć udział w lądowaniu aliantów w Normandii , cały czas utrzymuje z nim kontakt korespondencyjny co pomaga mu przetrwać najtrudniejsze momenty tego okresu życia.

      Wiliam z natury przeciwny udziałowi w wojnie niestety bierze w niej udział , jako niespełna dwudziestolatek. Brutalna rzeczywistość wojenna przeraża go i ogarnięty strachem cały czas myśli o przetrwaniu , a nawet o dezercji. Pomocnym w tym czasie okazuje się mu  być powtarzanie słów przesłanych mu przez babcię w liście ;"Nigdy, nigdy mnie nie złapiecie" a także przyjaźń z Rolinem, który zostaje jego dowódcą. 

    Książkę czyta się bardzo dobrze , jak zresztą każdą napisaną przez Whartona.

Osobiście cenię Whartona i jego książki za  to, że jak napisano w Wikipedii ; "Przekazywał w nich filozofię życiową, w której najważniejsze jest głębokie i świadome przeżywanie swego życia, wykorzystywanie posiadanych przez siebie talentów i możliwości, a także kultywowanie wartości rodzinnych."