Jabłko - niedziela z poezją.

         

              Z pisaniem nadal mam problemy. Większe niż z czytaniem. Skończyłam Dom na kresach i powróciłam na razie z pięknej krainy wspomnień, w której : "W 1924 roku Helena założyła sad. Drzewa rosły bardzo szybko; jabłonie, grusze, wiśnie" do teraźniejszości, do Warszawy,  czytając kolejną książkę Jacka Getnera  o detektywistycznej aktywności Jacka Przypadka czyli Pan Przypadek i korpoludki.

             Dzisiejszy post zainspirowany został znów zdjęciami. Tym razem ze starego sadu moich sąsiadów, w którym wiosną niezmiennie od lat podziwiane przeze mnie jabłonki wyglądają jak panny młode w bieli a o tej porze czerwienią się swymi owocami.

 Nie zawsze jabłko jabłkiem było,
wpierw było szczere kwiecie,
przedtem pienisty kwiecia cień,
przedtem wiosenny sen na świecie,
a najpierw – czysta miłość.  
                                                  Tadeusz Borowski

 Jabłka, jak bańki tryskające z drzew
nabrzmiałe, ciche wśród ciemnych gałęzi:
(…) były jak wątłe duchy lat ubiegłych,
jak duchy duchów, sny o oczach ducha. 
                                                           Walter James Turner

 Wicher wieje, szybko tracą liść jabłonie…
Spójrzcie, tam, u szczytu jednej, jabłko płonie!
Minął zbiorów czas, lecz ono pozostało,
Choć rozbłyska w słońcu barwą tak dojrzałą. 
                                                      Maria Pawlikowska -Jasnorzewska

Dobrej niedzieli i fantastycznego wypoczynku wszystkim życzę.

______________________________________

Teksty poezji zaczerpnęłam z wikicytaty